Dużo w dzisiejszej liturgii jest mowy o ruchu. Prosimy Pana Boga, byśmy doszli do szczęścia wiecznego. W czytaniu z Dziejów Apostolskich widzimy człowieka chromego od urodzenia, który w imię Jezusa odzyskuje władzę w nogach i stopach, zrywa się, staje na nogach, i zaczyna chodzić. 

W Ewangelii Kleofas z drugim uczniem wychodzą z Jeruzalem i ruszają w drogę do wsi zwanej Emaus. Bardzo różne to drogi. Uzdrowiony chromy idzie do świątyni i chodzi po mieście wychwalając Boga i wprawiając innych w zdumienie. Kleofas i drugi uczeń idą smutni, ich nadzieje zawiodły. W drodze jednak dołącza do nich Chrystus, który przez Pisma, Słowo Boże, doprowadza ich do Eucharystii – miejsca, w którym daje im się poznać po łamaniu chleba i skąd od razu wracają do Jeruzalem, gdzie opowiadają o tym, co ich spotkało w drodze.

Przez chrzest i bierzmowanie Chrystus dał nam zdolność chodzenia i głoszenia Dobrej Nowiny o Jego zwycięstwie. Przez sakrament pokuty przywraca wolność naszym nogom, które ugrzęzły w dybach grzechu. Swoim Słowem rozjaśnia ciemności naszych umysłów i rozpala nasze serca. A w Eucharystii karmi nas chlebem dającym siłę do wyruszenia w drogę i wysyła nas, byśmy szli i głosili prawdę, że przez paschalne misterium Chrystusa Bóg oczyścił nas z pozostałości dawnej winy i przemienił w nowe stworzenie.